Een blik naar het verleden werpen om een stap vooruit te maken

Om vooruit te kijken, is het nodig om af en toe ook even je verleden te bekijken. Je bent voor een grotendeels gevormd door het gezin waar je vandaan komt en de ervaringen die je in het verleden meegemaakt hebt. Dat betekent dat je naar jezelf moet durven kijken. Naar jezelf kijken betekent je emoties durven te voelen.
Even terug in de tijd. Je bent ooit als baby op deze aarde gekomen. Als baby kun je nog weinig verwoorden, maar je krijgt de lichamelijke signalen van je ouder wel degelijk mee. Met de jaren ontdek je wat je wel/niet moet doen om ‘gezien’ te worden. Want zeg nou zelf, wie wil er nou niet geliefd worden door zijn of haar ouder(s) of ander geliefde mensen?
Als kind maak je je blije, bange, boze en verdrietige momenten mee. Je waarde van je eigen ‘ik’ wordt bepaald. Als kind geef je je ouder nooit de schuld. Nog sterker, je neemt (gelukkig) veel van je ouders aan en over. Zij kunnen hier ook geen schuld van krijgen. Wat is schuld? Hier heb ik in mijn vorige blog ‘het is jouw schuld‘ over geschreven. Je ouders hebben gedaan wat zij op dat moment konden. Besef dat een ouder nooit bewust zijn of haar kind pijn zal doen. Je ziet aan je ouders hoe zij met situaties omgaan en neemt veelal onbewuste thema’s van ze over. Of je maakt een nieuw thema aan door de ervaring van jouw leven.

Om te begrijpen wat ik bedoel, doe ik dat middels een aangrijpend voorbeeld. Als jij als kind mishandeld bent door je ouder, zul je vaak met het thema ‘afwijzing’ te maken hebben. Als kind heeft deze negatieve aandacht zoveel impact op jou gehad, dat je destijds en nu nog steeds, hard aan het werk bent om geliefd te worden. Wanneer er in het heden tijdens een gesprek, een uitstraling, beweging of woord naar voren komt dat jou (onbewust) het gevoel geeft dat je er niet toe doet, val je terug in jouw overlevingspatroon. Je overlevingspatroon is de mishandeling, dat enorme verdriet en pijn uit een eerdere ervaring, niet meer te laten plaatsvinden. Hoe kun je deze situatie ontwijken? Door bijvoorbeeld extreem lief te zijn, alles voor diegene te doen, of juist door te gaan rebelleren enz. enz. De mishandeling is een wond in jouw hart. De wond doet pijn en geeft veel verdriet. Je hebt het jaren overleefd door uit je lijf te gaan en niet meer te voelen. In je hoofd te gaan zitten. Vaak zie je dat mensen die veelal in hun hoofd zitten, veel praten of wijzen vaak naar de ander en vinden het lastig om stil te staan bij wat ze zelf voelen. Je gaat als kind een masker creëren om op onzichtbare wijze je pijn en verdriet te verstoppen. Jouw masker neem je de rest van je leven mee. Dat is jouw redmiddel geweest en bewaar jouw masker dan ook goed! Je kunt deze altijd gebruiken in situaties waarbij jij je onveilig voelt en deze nodig zult hebben.

Nu als ouder heb je jouw eigen kind(eren). Juist ónze kinderen wakkeren onze thema’s aan. Als je kijkt naar mijn zojuist omschreven voorbeeld, met als thema ‘afwijzing’, zul jij wanneer je baby zal gaan huilen, je afvragen wat je verkeerd hebt gedaan. Je baby voelt jouw stress aan. Of op oudere leeftijd, jouw kind altijd bij de ander wil gaan spelen. Ook al weet je dat jij jouw baby / kind nooit het gevoel van ‘afwijzing’ wilt overdragen en er hard voor zal gaan werken om dit niet te laten plaatsvinden, is dit al gebeurd. Voel je niet schuldig. Ik heb dit als ouder ook ervaren. Mijn kind had moeite met praten en kon behoorlijk hysterisch reageren als dingen niet liepen zoals het bedoeld was. Man, wat voelde ik mij afgewezen zeg! Maar ik kan je vertellen, er is steeds meer en meer rust in mij. De wond blijft. Maar door juist naar de wond te gaan en er niet tegen te gaan vechten, creëer je met jezelf een harmonische sfeer. Ik herken nu het gevoel wanneer deze weer opduikt, ik voel het verdriet en weet dat dit mijn verdriet is dat aangewakkerd is. Ik ga het leven, met mijn gecreëerde masker, aan. Nu bepaal ik steeds vaker wanneer ik deze inzet. Wat geeft dat een rust! Als ik voel dat ik weer in mijn thema ‘afwijzing’ zit, word ik mij op dat moment bewust van mijn wond, heb ik deze lief en vind de troost in mezelf. Waardoor ik mijn kind laat zien hoe ik met mijn thema ‘afwijzing’ omga en er eigenlijk steeds minder toe doet. Of eigenlijk verandert mijn thema naar ‘Ik doe er toe’ en zal je kind jouw verandering gaan ervaren en op onbewuste wijze ook werken aan zijn eigen overgenomen thema: ‘Your child will follow your example not your advice’.

Doordat ik mezelf nu troost en weet dat wanneer mijn thema ‘afwijzing’ weer aangeraakt wordt, ik mijn kind nu niet laat werken om míjn thema (wond) te troosten. Ik moet mezelf troosten! Zeg nou zelf, dit is toch een veel te grote taak voor ons kind?
Om te weten hoe je jezelf kunt troosten, betekent dat je eerst een blik naar achteren moet werpen om te begrijpen waar de wond / het thema vandaan komt, om in de toekomst de rust te vinden. Voel je welkom om samen met mij aan het werk te gaan met jouw thema.

Lieve groet,

Sophie
So jij-coaching voor ouders