Loslaten? Hoe dan!

Ik heb het één na het ander verhaal geschreven en kwam, en kom, er nog steeds niet altijd uit… ik wil mijn ervaringen delen maar het komt soms echt heel dichtbij. Wat deel je wel en wat deel je niet?

Toch heb ik besloten om mijn verhaal te delen. Vooral omdat ik weet dat er verschillende ouders worstelen met het feit of je je kind gaat laten onderzoeken of niet. De vraag die telkens in mij opkwam, was: Heb ik het als ouder wel goed genoeg gedaan? of Hebben we er wel écht alles aan gedaan?

Ja, ik ben een ouder die vermoedt dat haar kind AD(H?)D heeft. Eerlijk? Ik vind soms echt dat er te snel een diagnose afgegeven wordt. Mijn eigen oordeel zat mij dus behoorlijk in de weg.

‘Je kind moet leren van zijn onvoldoendes’, een veel gehoord geluid over ons kind. Zo makkelijk gaat dat echt niet als je ziet hoe je kind met zichzelf aan het worstelen is. Én! Ik kan je vertellen… Wanneer je ziet dat je kind binnen 2 tellen bezig is met andere zaken dan zijn huiswerk en je komt het buiten het schoolwerk ook vaak tegen, luister ik het liefst naar mijn eigen intuïtie. Maar wat is dat moeilijk zeg!

“Het is een hype om je kind een ADHD-stempel te laten geven!”, hoor en lees ik dan.

“Als jij het telkens voor je kind oplost, leert je kind het nooit!”,

Ik ben nu best wat jaartjes verder, maar mijn kind leert het echt niet! Nu nog niet tenminste. Toch twijfel ik dan steeds weer opnieuw. Dat gevecht met je intuïtie en dan wat mensen tegen je zeggen, heeft mij echt veel energie en frustraties gekost. Maar! We hebben de stap genomen! We zijn naar een bekende instantie gegaan. Er is breed gekeken. Ze gaan niet af op ons vermoeden, maar onderzoeken álle denkrichtingen en wellicht kan er niks uitkomen… één ding weten we zeker, er is een adequaat onderzoek geweest: we hebben heel veel verschillende vragenlijsten mogen invullen, een docent en zijn mentrix zijn benaderd voor gesprek en vragenlijst, iq-test, neuropsychologisch onderzoek.

Het is zover. Een aantal weken later worden wij benaderd voor een adviesgesprek. Uit onderzoek komt naar voren dat ons kind o.a. Moeite heeft met de ‘aanpak van’, ‘met het opstarten van’ en dit icm de slechte concentratie, maakt dat verschillende taken niet geheel losgelaten kunnen worden. Ons kind heeft nu officieel de diagnose ‘ADD’ gekregen. Voor ons een erkenning. Wij vermoedde dit al enkele jaren. Naarmate het (huis)werk meer werd, des te meer de problemen opvielen. Het lucht op! De erkenning is heel fijn. Het geeft ook rust dat je het al die tijd als ouder het toch goed aangevoeld hebt. Maar, hoe nu verder?

Na de vakantie gaan we verder met het traject. Ons kind, en wij, krijgen psycho-educatie (informatie over ADD). Ook gaan wij samen met ons kind, ons laten voorlichten over medicatie. De baas worden over je eigen chaos in je hoofd, is met medicatie een grote stap… je hoort zowel negatieve en positieve verhalen. Het gaat er ons vooral om, dat ons kind ervaart dat de chaos, onder “controle” is. Daardoor de dingen kan doen zoals ons kind het wil doen. Én, hierdoor weer meer zelfvertrouwen gaat krijgen.

Het gaat ons natuurlijk niet alleen om school. Via school zie je wel hoe het feitelijk gaat met je kind. Het toppunt is wel echt de slaapkamer! De slaapkamer van ons kind ziet er net zo uit als de chaos die in het koppie plaatsvindt. Nu denk je vast, dat hoort bij puberen! Dat klopt! Maar met AD(H)D is het puberen maar dan in het kwadraat. Een voorbeeld: Stel je eens de slaapkamer van je kind voor. Je legt in elke kast een bom. Geen kleintje hoor! Je laat ze allen tegelijk afgaan. Heb je al een beeld? Zo ziet de kamer van ons kind er ongeveer uit. De chaos op de slaapkamer is net zo erg als in het koppie, werd mij duidelijk.

Ook al ga ik voor onze kinderen door het vuur, er zijn grenzen… Ik vertik het om de slaapkamer voor ons kind op te ruimen! Net zo min als dat ik niet het huiswerk voor ze ga maken. Maar nu wetende dat ons kind moeite heeft met de aanpak en het opstarten van een taak, gaan we deze keer samen de kamer opruimen. Vooraf afspraken gemaakt. Muziekje aan. En, GAAN! Binnen een paar uur, een opgeruimde kamer. Een kind dat deed wat er moest gebeuren en vloot er zelfs bij rond. Ontspanning ten top!

Ik heb geleerd in wat ik moet loslaten. Ik kan mijn kind de hele dag aansturen als ik dat wil, maar daar wordt niks van geleerd. Het is een ontdekking die ik aangegaan ben en nog van moet leren. Wie wil niet dat het goed gaat met zijn kind?!

Loslaten is een hele kunst. Ik vind zelfstandigheid juist enorm belangrijk. Een kind moet op een gegeven moment losgelaten kunnen worden. De welbekende navelstreng verlengen en vertrouwen hebben in je kind, is een gezonde ontwikkeling.

Je leert ook als ouder door te vallen en weer op te staan. Onze taak als ouder is om ons kind te zien, te voelen en mee te gaan op het pad die hij of zij te bewandelen heeft. De paden die onze kinderen te bewandelen hebben, doorkruizen weer met onze eigen paden en kunnen zelfs met elkaar verstrikt raken. Dan ligt de taak weer bij ons, als ouder. Hoe kunnen wij ervoor zorgen dat ons pad loskomt van ons kind? Durf te kijken, durf te voelen naar je pijnen en je verdriet en weet dat je kind deze weerspiegelt. Je kunt er alleen van loskomen, als je naar je eigen ‘ik’ durft te kijken. Dat vraagt lef, heel veel lef! Je bent altijd welkom. Met of zonder lef!

Ik wens jou een L(i)efdevolle kerst toe! Je komt namelijk je pad niet alleen met je eigen kinderen tegen… onze kinderen weerspiegelen het alleen zo mooi❤️

Lieve groet

Sophie

SoJij- Coaching voor ouders

Mijn Ervaringsverhalen die ik als ouder van 2 kinderen met je deel. Om je te laten voelen dat je niet de enige bent die zo nu en dan worstelt met de opvoeding van je kind(-eren).