Als ik iemand een geruime tijd aan het begeleiden ben, vind ik het belangrijk om weer even met elkaar te praten over waar mijn coachee op dat moment staat. Ik vind het belangrijk dat er groei is en stel haar vragen als: wat heeft de begeleiding jou gebracht?, wat heeft jou geholpen?, wat merk je in de praktijk?, wat wil je bereiken?, enz, enz.
Ik hoor mooie ontwikkelingen. Geluiden die je als coach graag wilt horen: Ik ben minder in strijd met mezelf, Ik wil mijn kind niet meer verbeteren omdat ik mezelf teveel zie, ik denk/voel eerst als ik in paniek raak, ik voel mij rustiger.
Fantastisch toch zou je denken?! Hier doe je het voor. Voor ons gesprek, heb ik tijdens mijn vakantie nagedacht of ik wel voldoe aan de vraag van mijn coachee. En geef haar ook aan dat er ook andere begeleidingsvormen bestaan die wellicht sneller helpen. Waarop ik een wedervraag krijg: Maak ik jou onzeker?
BAM! RAAK! Hier word ik gespiegeld. Ze heeft helemaal gelijk. Mijn thema komt voorbij: Ben ik wel goed genoeg?
Hier kom ik tot een keuze: Ga ik mezelf kwetsbaar opstellen of niet? Daar hoefde ik niet lang over na te denken…
‘Je krijgt de coachees waar je van te leren hebt.’, hoorde ik tijdens mijn opleiding met enige regelmaat voorbijkomen. Nou, hier is ze dan! Want het klopt: Ik wil jou zo snel mogelijk helpen, ik wil jou…, ik wil jou…, maar wacht even, jij bent mijn spiegel. Je raakt mij! Wat goed dat je mij dit durft te vragen.
Ik geef mijn coachee aan dat ik haar niet tekort wil doen in haar ontwikkeling. Waarop ik te horen krijg: Anders was ik niet gekomen al die tijd…
Tijdens ons gesprek geef ik aan dat ik het fantastisch vind om haar te coachen en het altijd zo waardeer dat ik alle vertrouwen krijg om zo dichtbij te mogen komen. Zowel geestelijk als fysiek. Wetende dat dat telkens weer een enorme stap is voor haar. En daar mag ík bij zijn. ‘Dat komt door jouw begeleiding’, zegt ze nogmaals. Mijn thema is weer even wakker geschud. Ik heb mij weer even laten verleiden door het gevoel ‘niet goed genoeg te zijn’. Anderzijds het houdt mij ook scherp. Het heeft natuurlijk altijd zijn voor- en nadelen.
We besluiten om samen verder te gaan. Na alle mooie ontwikkelingen en kwetsbaarheden die op dat moment genoemd worden, gooi ik meteen mijn thema overboord en geef haar aan: ‘Dan gaan we toch verder aan “onze” thema werken!’.
Ik vind het belangrijk om ook mijn kwetsbare ‘ik’ in te zetten tijdens mijn begeleiding. Op deze wijze laat ik zien dat ik ook een mens ben. Een verhaal heb. De kunst is om deze niet over het verhaal van de coachee te laten lopen. Mijn verhaal moet niet het verhaal van de coachee worden. Maar een steun. Een (h)erkenning. Meer niet.
Jezelf kwetsbaar opstellen vind ik een mooie kracht. Het laat zien wie je echt bent. Je kwetsbare ‘ik’ laat zien waarom jij de beschermende ‘ik’ aan de buitenkant laat zien. Hoe vaker je je kwetsbare ‘ik’ laat zien, je ware ‘ik’, des te meer mensen je naar je toe trekt. Je wordt betrouwbaar. Je straalt openheid uit. Je wordt wie je daadwerkelijk bent. Je hardheid, je beschermende mechanisme, wordt zachter. Je gaat voelen wie je bent en wilt zijn.
Als je dingen bij jezelf leert voelen / herkennen, ga je steeds meer ervaren en begrijpen wat er met jou gebeurt. Daardoor ook bij de ander. Tijdens het evaluatiemoment, kreeg ik een spiegel voorgehouden van mijn eigen coachee. Wat je geeft , kun je terug verwachten! Dank je wel!
Mooie dag vandaag!
Sophie