De glimlach van mijn kind doet mijn hart sneller kloppen: ‘Mijn kind is weer gelukkig!'.

Vallen, opstaan, vallen en weer opstaan. Het ouderschap is een groot leerproces en je kinderen spiegelen jou de vraagstukken van het leven.

Vertrouwen is bij mij een belangrijk thema. Dit thema kwam ik tegen bij mijn oudste kind.

Dagelijks heb ik mijn kind begeleid omdat er geen concentratie was op school. Thuis moest werkelijk alles ingehaald worden. Ik zeg het eerlijk: het was gekkenwerk!

Nu een ADD-label verder, medicatie opgestart, begeleiding aan huis en ik zie ons kind weer stralen. 

Door de medicatie zie ik ‘rust’ in het lijf. Door de medicatie is er focus in de klas. Door de medicatie is er veel meer vrije-tijd. Door de medicatie is de bijdehante humor weer terug. Door de medicatie is de wereld een stuk groter geworden en kan het sociale leven weer opgestart worden. Door de medicatie is mijn kind weer leerbaar. Het allerbelangrijkste wat voor mijn ouderhart is, is de glimlach van mijn kind dat mijn hart sneller doet kloppen en mij aangeeft: ‘Mijn kind is weer gelukkig!’.

Nu komt het leerproces op mij neer. Ik heb er als ouder zó bovenop gezeten, het was mijn leven. Mijn werk als juf en coach, was een totale ontspanning. Ik was zo doorgedraaid dat ik alles controleerde. Ons kind kon het niet aan om via allerlei verschillende kanalen zijn schoolwerk te volgen. Ik hield dat allemaal in de gaten. Dagelijks plande ik zijn huiswerk. Ik raakte zelf gestresst van de hoeveelheid stof en toetsen. 

Iedereen om mij heen maar zeggen dat het ongezond was. Klopte ook! Het ging niet. Mijn kind en ik hadden bijna dagelijks ruzie. Mijn gevoel zei mij dat er iets aan de hand was en zolang dit nog niet officieel was, moest en zou ik ons kind helpen. Als je kind een label heeft, is het niet zo dat ik opeens alles loslaat. Je gaat een traject in. Medicatie wordt opgestart met een lage dosis en voordat het goed ingesteld is, ben je ruim een maand tot twee maanden verder. Het betekent ook niet dat er opeens alleen maar voldoendes binnenkomen. Wat het wel betekende, was dat wat mijn kind leerde, veel beter in het koppie bleef hangen. Ondertussen zijn we vier maanden na de opstart van de medicatie en begeleiding verder, merk je dat alle inzet zijn werk doet. Lesstof is nu veelal op school opgenomen. Er moet wat tijd besteed worden aan het leren, waarna er een prima cijfer binnenkomt. 

Juíst dat traject is voor mij zo lastig! Ik heb mijn kind zoveel geholpen en helaas wantrouwen gekregen in de aanpak door de vele extreme lage cijfers die binnenkwamen, dat ik nu echt moet wennen aan het bijna “niks” doen. 

Einde van het schooljaar bevliegt mij opeens dat gevoel weer: Gaat het wel goed?! Het eind van het schooljaar is in zicht en er zijn vele onvoldoendes ingehaald, het blijft toch spannend!

Ons kind was de afgelopen paar dagen goed ziek. Dat betekende dat er werk ingehaald moest worden. Ik voelde de spanning bij mij weer opbouwen, mijn thema komt weer voorbij: Vertrouwen. In al mijn vezels voel ik dat ík nu aan het werk moet. Dit gevoel zegt alles over mij. Mijn kind spiegelt mij dat ik het zo verdomde moeilijk vind om de controle los te laten. Adem in, adem uit. Vertrouwen Sophie. vertrouwen!

Omdat ik weet hoe graag mijn kind wil laten zien dat de zelfstandigheid in het maken en leren van het schoolwerk nu echt veel beter gaat, heb ik van de week tegen mijn kind gezegd: “Ik weet dat jij je schoolwerk zelfstandig wilt maken. Ik weet dat jij graag wilt dat ik je daarin vertrouw. Ik ga je loslaten. Ik ga het moeilijk vinden, maar ik wil het leren. Ik wil je dan ook vragen dat wanneer jij voelt dat ik er teveel bovenop zit, jij mij het volgende aangeeft: Mama, ik wil zelf mijn huiswerk regelen. Ik kom naar je toe als ik hulp nodig heb.”. We hebben dit samen afgesproken. Ik voel een spanning van mij afglijden… adem in, adem uit. Ach wat wordt mijn kind (bijna 14) groot…

Na die ziekte kon ik het natuurlijk niet laten om er toch nog even naar te vragen: “Je bent ziek geweest waardoor je planning niet meer klopt. Wil je dat ik je help om je planning op orde te maken?”. “Nee hoor, dat ga ik zo zelf doen!”. Mijn kind ziet mijn blik en reageert: “Wat is er?”. “Ik heb het even moeilijk”, lach ik en geef mijn kind een knipoog. Samen weten wij wat er aan de hand is. 

Mijn kind is de zelfstandigheid van het leven aan het ontdekken en ik? Ik ga verder leren in dat stuk loslaten…!

Door mijn verhalen wil ik je een klein inkijkje geven in het leerproces van mij als ouder. Je kind laat jou jouw thema’s van het leven zien. Maar wil jij ze ook zien? Wil je werken aan de relatie tussen jou en je kind? Je bent van harte welkom! Ik leer jou te voelen en te ervaren waar jouw thema ooit begonnen is en hoe je daar (h)erkenning aan kunt geven. Shit uit het verleden is mest voor de toekomst! 

Lieve groet,

Sophie

SoJij!