Na het gevecht altijd weer die ene glimlach: mijn trots!

Lieve ouders,

Het lef kruipt mij weer in de vingers. Schrijven vind ik echt heerlijk om te doen. Zoals ik al eerder aangaf: ‘het raakt zoveel!’.

Ik geef mij bloot. Ik voldoe niet aan het plaatje: ‘perfecte moeder’, ‘perfecte juf’ of ‘perfecte coach’. Waar ik wel aan voldoe, is dat ik hou van het leven met al zijn mooie en lelijke dingen.

De reden dat jullie al een tijd niets van mij gehoord hebben is, omdat ik, in alle eerlijkheid, faalangst heb. Telkens als ik mezelf laat zien, betekent het dat mijn imperfectie zichtbaar wordt.

Ik ben iemand die heel zeker overkomt. Als je mij echt zou kennen, weet je dat ik van binnen in gevecht ben. Met de jaren gaat het echt veel beter en heb ik er echt veel minder “last” van. Ik zoek toch telkens weer die uitdaging om mijn grenzen hierin te verleggen. Afgelopen jaar bijvoorbeeld, heb ik bij mij op school, voor alle kinderen en collega’s, de presentatie van ons jaarlijks talentenshow mogen bezorgen. Weer wat overwonnen!! Ik ben zo iemand die spugend in de coulissen staat en wanneer ik er moet staan, alle zenuwen loslaat en er volledig voor ga. Ik ben mijn doorzettingsvermogen ontzettend dankbaar. Dan is het toch gek dat het met schrijven een grotere drempel lijkt te zijn…

Mijn interne criticus, die velen van ons (h)erkennen, heeft het vaak van mij gewonnen als ik een verhaal wilde schrijven. Dat is zo’n stem dat continu met je aan de haal gaat. Als je heel eerlijk bent, weet je ook van wie deze stem is. De stem aan wie jij graag wilt voldoen. Bij wie jij graag wilt dat diegene trots op jou is. Een stem van een persoon die dicht bij jou staat. Bij mij was dat een stem die de boosheid als een donderslag bij heldere hemel op mij af liet komen en soms nog weleens komt. Een stem waar ik veel van te leren en mee te dealen heb. Het mooie van ouder worden is, dat de stem met de jaren verzacht. Door mijn doorzettingsvermogen, en wellicht juíst door die stem, ben ik zover gekomen.

Had ik het anders willen voelen? Nee, eigenlijk niet! Juist door het aangaan van mijn faalangst, kom ik steeds een stap verder. De reden dat ik dit en al mijn levensverhalen over mijn kinderen, gezinsleven en mijn eigen ontwikkelingen schrijf, is, omdat ik weet dat ik hier niet alleen in sta en weet hoe verrekte moeilijk het is om door deze emoties heen te moeten gaan. De ene keer scheldend en de andere keer huilend. Aan het eind van mijn gevecht, ontstaat er telkens toch weer die ene glimlach: mijn trots!

Lieve ouders,

Graag deel ik mijn levensverhalen met jullie. Omarm ze, irriteer je eraan, huil, lach, doe wat goed voelt voor jou. Ondertussen ga ik leren mijzelf zichtbaarder te maken middels mijn blogs.

Ik hoop dat je met mijn verhalen, gesprekken, lessen, coaching, verder komt en ook jou een glimlach van ‘trots’ mag bezorgen.

Liefs Sophie