Dilemma van de verjaardagspartijtjes...

Maandagochtend na de zomervakantie breng ik mijn kind naar school. Ze is vooral blij om haar vriendinnen weer te zien. De vakantie vond ze best lekker, maar miste het samenspelen énorm!

Ik zie haar blij en terughoudend naar de meiden lopen. Nog even wennen.

Wanneer ze aankomt staat ze er wat terughoudend bij. Later zie ik dat “haar” groepje meiden allen een uitnodiging krijgen voor een verjaardagspartijtje. Om haar heen, zie ik de uitnodigingskaartjes zich verspreiden. lk zie haar steeds meer “alleen” staan. Dit moment raakte mij.

Ik heb even oogcontact met haar, waarop ze zegt: Wat is er? ,“Niks” natuurlijk…

Ik ben in gevecht met mijn gevoelens:

Gaat dit gevoel over mij?

Ja, dit gaat over mij…

Ga ik hier iets mee doen?

Ik voel boosheid en vooral verdriet. Ik ervaar dat de situatie voor mij als afwijzing richting mijn dochter voelt.

Ga ik wat met mijn gevoel doen?

Ik laat het even…

Met alle emoties in mijn lijf, praat ik met de ouder en geef aan wat mij raakt. Deze ouder hoorde mij aan en gaf aan, mij te begrijpen.

Het ging er mij niet om of ze wel of niet uitgenodigd werd, het ging mij om de situatie. Ik prijs mij gelukkig met desbetreffende ouder die mij aan wilde horen! Tóch zou ik ouders willen adviseren om deze situaties in de gaten te houden. Het hoort bij het leven, maar toch…

Het gevoel van afwijzing, het niet gezien (denkt te) worden, niet kunnen voldoen aan alle eisen, allemaal zaken die mij raken als mens, moeder en zóveel invloed hebben op het dagelijks leven. Zó wetende dat ik dit gevoel niet aan mijn kinderen wil overbrengen, maar er niet aan ontkom…

Ervaren wat je voelt, het begrijpen en het vooral leren herkennen, geeft zoveel ruimte om jezelf te begrijpen. Tijdens het opvoeden van je kind, loop je altijd tegen situaties aan waar jij ooit mee hebt moeten dealen. Vaak wil je je eigen pijnen niet overdragen aan je kind en werk je er hard aan om dit bij je eigen kind te voorkomen. Dit veroorzaakt stress. Je kunt dit namelijk niet realiseren…

Door inzicht te krijgen in wat jou als ouder in de opvoeding raakt, komt er rust. Steeds meer rust! Daarbij krijg je ook steeds meer de keus om te kiezen: ga ik er wel of ga ik er niet iets mee te doen.

Sta jij open om jezelf als ouder beter te leren kennen en je kind het voorbeeld te geven in hoe je anders om kunt gaan met situaties / emoties? Want kijk eens goed naar je kind, waar raakt het jou? Precies! Jouw kind is jouw spiegel❤️

Laat maar weten als jij meer rust wilt in de opvoeding van je kind(eren). Ik hoor het graag!

Lieve groet,

Sophie